IV. Për Të Bindur Njeriun për Mëkat, Drejtësi dhe Gjykim, përmes Ungjillit.

Për sa i përket bindjes për mëkat, drejtësi dhe gjykim përmes ungjillit, apo besëlidhjes së hirit, njeriu duhet të kuptojë tre gjëra:

1. Mosbesimi në Jezus Krisht, apo mohimi i besëlidhjes së hirit i ofruar në Të, është mëkati më i madh e më i rrezikshmi ndër të gjithë mëkatet e tjera të kryera ndaj ligjit. Kjo pasi dëgjuesit e ungjillit duke mos besuar në Krisht hedhin poshtë mëshirën e Perëndisë në Të si e vetmja mënyrë për t’u çliruar nga mëkati e zemërimi. Kështu, ata nuk duan t’i dorëzohen pajtimit të Perëndisë.

2. Pastaj ai duhet të kuptojë se vetëm përmes besimit në Jezus merret heqja e përkryer e mëkatit dhe drejtësia e vërtetë, pasi Perëndia nuk kërkon asnjë kusht tjetër veç besimit dhe Ai dëshmon prej qiellit se është i kënaqur të shfajësoj mëkatarët përmes këtij kushti.

3. Ai duhet të kuptojë se, në njërën anë, arritja e drejtësisë përmes besimit pasohet nga gjykimi për shkatërrimin e veprave të djallit tek besimtari dhe përsosja të veprës fuqiplotë të shenjtërimit. Në ana tjetër, refuzimi i drejtësisë përmes besimit në Jezus Krisht pasohet nga gjykimi për dënimin e jobesimtarëve dhe për shkatërrimin një herë e përgjithmonë të veprave të Satanit dhe të shërbëtorëve të tij.

Për këtë arsye, le të shërbejnë këto pasazhe të Shkrimit, midis shumë të tjerave, për të treguar sesa i madh është mëkati i mosbesimit në Krisht, apo refuzimi i besëlidhjes së hirit i cili na është ofruar në vetëflijimin e Krishtit për ne, në mënyrë që të kuptohet sa e leverdishme është oferta e hirit të bëhet përmes Isaiah 55:3 Vini veshin dhe ejani tek unë, dëgjoni dhe shpirti juaj do të jetojë; dhe unë do të bëj me ju një besëlidhje të përjetshme, sipas hirit të qëndrueshëm që i premtova Davidit. Domethënë, nëse më besoni dhe pajtoheni me mua, unë do të jap me besëlidhje Krishtin dhe gjithë hiret që vijnë me të (e përsëritur tek Veprat 13:34).

Përsëri, konsideroni që ndërsa kjo ofertë është bërë në përgjithësi për të gjithë, në thelb ajo është në të njëjtën kohë një ofertë e bërë specifikisht me çdo individ. Kjo kuptohet nga përdorimi i apostullit tek Veprat 16:31: Beso në Zotin Jezu Krisht dhe do të shpëtohesh ti dhe shtëpia jote. Arsyeja e kësaj oferte është dhënë tek Gjoni 3:16: Sepse Perëndia e deshi aq botën, sa dha Birin e tij të vetëmlindurin, që, kushdo që beson në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të përjetshme. Prandaj, duke parë që ky shpëtim madhështor ofrohet në Zotin Jezus, cilido që nuk beson në të, por shikon gjetkë për lumturinë e tij, s’bën gjë tjetër veç jepet pas kotësive të rreme dhe braktis burimin e hirit, të cilin mund ta kishte marrë përmes Krishtit (Johah 2:8,9). Ky s’bën gjë tjetër veç se blasfemon Perëndinë në zemrën e tij, ashtu siç thotë 1 Gjonit 5:10,11: Ai që nuk beson te Perëndia, e ka bërë atë gënjeshtar, sepse nuk i besoi dëshmisë që Perëndia dha për Birin e tij.  Dhe dëshmia është kjo: Perëndia na dha jetën e përjetshme dhe kjo jetë është në Birin e tij. Krishti dëshmon tek Gjoni 15:22 se ky është mëkati më i madh se çdo mëkat tjetër. Po të mos kisha ardhur dhe të mos u kisha folur atyre, nuk do të kishin faj; por tani ata nuk kanë asnjë shfajësim për mëkatin e tyre.

V. Për Të Bindur Njeriun për Drejtësinë Që Fitohet Vetëm Përmes Besimit në Jezus Krisht

Konsidero Romakëve 10:3,4:

Thuhet që Hebrenjtë,

…duke mos njohur drejtësinë e Perëndisë dhe duke kërkuar të vendosin drejtësinë e vet, nuk iu nënshtruan drejtësisë së Perëndisë, sepse përfundimi i ligjit është Krishti, për shfajësimin e kujtdo që beson.

Dhe Veprat 13:39,

Me anë të tij, ai që beson është shfajësuar nga të gjitha gjërat, që nuk mund të shfajësohej me anë të ligjit të Moisiut.

Dhe 1 Gjonit 1:7,

Gjaku i Jezus Krishtit, Birit të tij, na pastron nga çdo mëkat.

Për të bindur një njëri për gjykim, nëse ai përqafon drejtësinë, konsidero 1 Gjonit 3:8.

Prandaj është shfaqur Biri i Perëndisë: për të shkatërruar veprat e djallit. Gjithashtu Hebrenjtë 9:14, Aq më shumë gjaku i Krishtit, i cili me anë të Frymës së Shenjtë e dha veten e tij të papërlyer nga asnjë faj ndaj Perëndisë, do ta pastrojë ndërgjegjen tuaj nga veprat e vdekura për t’i shërbyer Perëndisë së gjallë!

Por, nëse njeriu nuk e përqafon këtë drejtësi atëherë atij i është shpallur rrënimi. Gjoni 3:18-19,

Ai që beson në të nuk dënohet, por ai që nuk beson tashmë është dënuar, sepse nuk ka besuar në emrin e Birit të vetëmlindur të Perëndisë.  ¹⁹ Tani gjykimi është ky: Drita erdhi në botë dhe njerëzit deshën errësirën më tepër se dritën, sepse veprat e tyre ishin të mbrapshta.

Prandaj, le të arsyetojë në këtë mënyrë i penduari që dëshiron të besojë:

“Gjithçka që nevojitet për të bindur të gjithë të përzgjedhurit e mbetur në botë për mëkatin e madh të mosbesimit në Krisht, apo të refuzimit për të rendur tek Ai për çlirim prej mëkateve të kryera kundër ligjit dhe prej zemërimit të merituar të Perëndisë; gjithçka që nevojitet për t’i bindur se drejtësia dhe jeta e përjetshme merret përmes besimit në Krisht, apo duke pranuar besëlidhjen e hirit në Të; dhe gjithçka që nevojitet për të bindur ata për gjykimin e Krishtit, për shkatërrimin e veprave të djallit brenda njeriut dhe për shenjtërimin dhe shpëtimin e të gjithë atyre që besojnë në Të – të gjitha këto mund të mjaftojnë për të më bindur edhe mua. Por gjithçka që Fryma e Shenjtë e ka thënë, si në vargjet e mësipërme, apo edhe në vargje të tjera të Shkrimeve, është e mjaftueshme për të bindur të përzgjedhurit për mëkat, drejtësi, dhe gjykim. Prandaj, atë çfarë Fryma ka thënë në Shkrimet e Shenjta shërben për të më bindur gjithashtu edhe mua.”

Për këtë arsye, i penduari që dëshiron të besojë le të shprehet e t’i thotë me gjithë zemër Zotit: “Meqenëse Ti thua, ‘Kërkoni fytyrën Time,’ shpirti im të përgjigjet, ‘Fytyrën Tënde, O Zot, do të kërkoj’. U tregova i vëmendshëm ndaj ofertës së besëlidhje së përjetshme ku gjenden të gjitha mëshirat e Krishtit dhe e përqafoj atë me gjithë zemër. Më daltë, o Zot, për fitim! Zot, unë besoj; ndihmomë në mosbesimin tim. Ja, ta dorëzoj tërësisht vetveten që në gjithçka të shërbejë ty përjetësisht. Unë shpresoj që dora jote e djathtë do të më shpëtoj. Zoti do të përsosë gjithçka që më nevojitet. O Zot, mëshira jote zgjat përjetësisht. Mos e harro veprën e duarve të tua.”

Në këtë mënyrë njeriu mund të bëhet një besimtar i sinqertë në Krisht.

II. Për Të Bindur Njeriun për Drejtësi përmes Ligjit

Konsidero Galatasve 3:10:
Dhe të gjithë ata që themelohen mbi veprat e ligjit janë nën mallkim, sepse është shkruar: “I mallkuar është kushdo që nuk qëndron në të gjitha ato që shkruhen në librin e ligjit për t’i praktikuar”.

Këtu apostulli na mëson tre gjëra:

1. Është aq e pamundur për t’u shfajësuar përmes veprave të ligjit si pasojë e natyrës sonë mëkatare, saqë kushdo që kërkon shfajësim përmes veprave të ligjit ka nga pas mallkimin e Perëndisë për thyerjen e ligjit. Sepse ai thotë, “të gjithë ata që themelohen mbi veprat e ligjit janë nën mallkim.”

2. Mbajtja e një apo dy urdhëresave, apo zbatimi i disave apo të gjitha detyrimeve vetëm për një kohë të shkurtër (nëse do të ishte e mundur), nuk është e mjaftueshme për shkak se ligji kërkon përmbushjen e përsosur. Ligji kërkon që “njeriu të qëndrojë në të gjitha ato që shkruhen në librin e ligjit për t’i praktikuar”.

3. Kushdo është nën mallkim si pasojë e natyrës së tij, për shkak se askush nuk mund të arrijë një përsosje të tillë pasi ligji thotë, “I mallkuar është kushdo që nuk qëndron në të gjitha ato që shkruhen në librin e ligjit për t’i praktikuar”.

Tani, të jesh nën mallkim do të thotë të mos kesh kënaqur Perëndinë, duke rrezikuar gjithnjë e më shumë që zemërimi i tij të bjerë mbi trup e shpirt si në këtë jetë, ashtu edhe pas vdekjes. Vetëm hiri i vë fre ekzekutimit të plotë të këtij zemërimi.

Prandaj çdokush të arsyetojë kështu:

“Në bazë të besëlidhjes së veprave, kushdo është nën mallkimin e Perëndisë për thyerjen e ligjit pavarësisht se në sa mënyra apo në sa herë e ka shkelur dhe nuk mund të shfajësohet apo të gjej drejtësinë përmes veprave të ligjit. Por (secili mund të thotë) unë në bazë të besëlidhjes së veprave jam nën mallkimin e Perëndisë për thyerjen e ligjit, pavarësisht se në sa mënyra apo në sa herë e kam shkelur.

Atëherë unë nuk mund të shfajësohem ose të gjej drejtësinë përmes veprave të ligjit.”

Kështu mund të bindet njeriu për drejtësi e cila nuk mund të arrihet përmes veprave të tij apo përmes ligjit.

III. Për Të Bindur Njeriun për Gjykim përmes Ligjit

Konsidero 2 Selanikasve 1:7-10:

Zoti Jezu Krisht (do) të shfaqet nga qielli me engjëjt e pushtetit të vet,  ⁸ në një zjarr flakërues, për t’u hakmarrë kundër atyre që nuk njohin Perëndi, dhe të atyre që nuk i binden ungjillit të Zotit tonë Jezu Krisht.  ⁹ Ata do të ndëshkohen me shkatërrim të përjetshëm, larg nga fytyra e Zotit dhe nga lavdia e fuqisë së tij,  ¹⁰ kur ai të vijë, atë ditë, për të qenë i lavdëruar në shenjtorët e vet, për të qenë i admiruar në mes të atyre që kenë besuar.

Këtu mësojmë se Zoti Jezus, i cili ofrohet si Ndërmjetës për ata që besojnë në të, do të vijë në ditën e fundit i armatosur me zjarr përcëllues për të gjykuar, dënuar dhe shkatërruar të gjithë ata të cilët nuk i besojnë Perëndisë dhe nuk e kanë pranuar ofertën e hirit të dhënë përmes ungjillit,  as nuk i janë bindur doktrinës së saj, por kanë mbetur në gjendjen e tyre natyrore, pra nën ligjin ose ndryshe në besëlidhjen e veprave.

Ndaj çdo njeri le të arsyetojë kështu: “Çdo gjë që Gjykatësi i drejtë paralajmëron se do të ndodhi në ditën e fundit, unë e besoj se është një gjykim i drejtë. Por Gjykatësi i drejtë më ka paralajmëruar se nëse unë nuk e besoj Perëndinë në kohën e ofruar dhe nuk i bindem doktrinës së ungjillit, unë do të përjashtohem prej pranisë dhe lavdisë së tij në ditën e fundit dhe do të torturohen përjetësisht në trup e shpirt. Prandaj, unë bindem që ky gjykim është i drejtë dhe kam arsye për të falënderuar përzemërsisht Perëndinë që më ka paralajmëruar t’i largohem zemërimit që do të vijë.”

Në këtë mënyrë çdo njeri mund të bindet përmes besëlidhjes së veprave për gjykim, nëse ai do të vazhdojë të këmbëngul në besëlidhjen e veprave ose nuk do t’i bindet ungjillit të Zotit tonë Jezus.

PËRDORIMI PRAKTIK I NJOHURISË SHPËTUESE

I përmbajtur në Shkrimet e Shenjta, dhe të shpalosura shkurtimisht në Shpalljen e Besimit dhe në Katekizmat e lartëpërmendura.

P;rdorimi kryesor i doktrinës së krishterë është të bindi njeriun për mëkat, drejtësi, dhe gjykim (Gjoni 16:8) pjesërisht përmes ligjit ose besëlidhjes së veprave, në mënyrë që ta përulë dhe ta sjellë në pendim dhe, pjesërisht, përmes besëlidhjes së hirit, në mënyrë që ai të bëhet një besimtar i sinqertë i Jezus Krishtit, të forcojë besimin e tij në themele dhe garanci të sigurta, të tregojë shfaqje të sinqerta të besimit përmes fryteve të mira, e kështu të shpëtohet.

Përmbledhja e besëlidhjes së veprave, apo e ligjit, është kjo: “Nëse ti bën gjithçka që të është urdhëruar dhe nuk dështon në asnjë pikë, atëherë ti do të shpëtohesh. Por nëse ti dështon, atëherë do të vdesësh.” (Rom. 10:5, Gal. 3:10,12).

Përmbledhja e ungjillit, apo besëlidhjes së hirit dhe pajtimit, është kjo: “ Nëse ti largohesh prej mallkimit që meriton dhe rend tek Shpenguesi i vërtetë Jezus Krisht, (i cili është i aftë të shpëtojë tërësisht të gjithë ata që përmes tij i afrohen Perëndisë,) atëherë ti nuk do të humbasësh, por do të kesh jetë të përjetshme.” Rom. 10:8,9,11.

Mes shumë të tjerave, le të përdoren këto shkrime për të bindur njeriun për mëkat, për drejtësi dhe për gjykim prej ligjit apo besëlidhjes së veprave

KREU I

Për Të Bindur Njeriun për Mëkat përmes Ligjit

Konsidero Jeremia 17:9,10:

Zemra gënjehet më tepër se çdo gjë tjetër dhe sëmuret në mënyrë të pashërueshme; kush mund ta njohë atë?  Unë, Zoti, hetoj zemrën, vë në provë mendjen për t’i dhënë secilit sipas rrugëve të tij, sipas frytit të veprimeve të tij.

Këtu Zoti na mëson këto dy gjëra:

1. Burimi i të gjitha dështimeve tona dhe, si rrjedhim, mëkati përkundrejt Perëndisë është në thellësi të zemrës dhe kjo përfshin mendjen, vullnetin, ndjesitë dhe të gjithë pushtetin e shpirtit, të cilat janë të korruptuara dhe njollosura prej mëkatit fillestar. Kështu, mendja nuk është vetëm injorante dhe e paaftë ndaj të vërtetës shpëtuese, por gjithashtu plot me gabime dhe armiqësi përkundrejt Perëndisë. Ndërkohë, vullneti dhe ndjesitë janë kokëfortësish të pabindura ndaj çfarëdo lloj udhëzimi prej Perëndisë, si dhe kanë tendencën për të bërë vetëm mëkat. “Zemra – thotë ai – gënjehet më tepër se çdo gjë tjetër dhe sëmuret në mënyrë të pashërueshme.” Po, ajo është aq e ligë përtej çdo imagjinate, saqë s’ka njeri që mund ta njohë atë. Ndërsa tek Zanafilla 6:5, Zoti thotë, “tërë synimet e mendimeve të zemrës së tyre nuk ishin gjë tjetër veçse e keqja në çdo kohë.” Këtë dëshmi të Zotit duhet ta besojmë për çdo aspekt tjetër të jetës. Gjithashtu, përvoja mund të na mësojë se, për sa kohë Perëndia nuk na bën të mohojmë vetveten, ne kurrë nuk do ta hedhim vëzhgimin drejt Perëndisë për ndonjë gjë. Përkundrazi, natyra jonë egoiste mishtore do të na sundojë e do të vë në lëvizje ingranazhet e veprimeve tona.

2. Zoti kërkon llogari përpara fronit të tij të gjykimit për mëkatin tonë fillestar, apo tendencat tona të liga, së bashku me vetë frytet që lindin prej tyre, sepse ai “heton zemrën, vë në provë mendjen për t’i dhënë secilit sipas rrugëve të tij, sipas frytit të veprimeve të tij.”

Prandaj çdo njëri të arsyetojë kështu:

“Për gjithçka që Perëndia dhe ndërgjegjja ime fajtore më janë dëshmitar, unë bindem që ato janë të vërteta. Por Perëndia dhe ndërgjegjja ime fajtore dëshmojnë se zemra ime gënjehet më tepër se çdo gjë tjetër dhe sëmuret në mënyrë të pashërueshme dhe se të tërë synimet e mendimeve të zemrës sime nuk janë gjë tjetër veçse të liga në çdo kohë. Prandaj unë bindem që kjo është e vërtetë.”

Kështu njeriu mund të bindet për mëkat përmes ligjit.

KREU III

Mjetet vizive të parcaktuara për pjesëmarrjen e të zgjedhurve në këtë besëlidhje, dhe lënia pa shfajësim e të gjithë të tjerëve që thirren.

“Sepse shumë janë të thirrur.” Mateu 22:14.

I. Mjetet dhe urdhërimet e dukshme, përmes të cilave njerëzit bëhen pjesëmarrës në besëlidhjen e hirit, ushtrohen me aq urtësi saqë të zgjedhurit do të konvertohen dhe shpëtohen patjetër prej tyre. Ndërkohë që të pabindurit, nga mesi i të cilëve thirren efektivisht të zgjedhurit, nuk do të pengohen padrejtësisht. Mjetet janë veçanërisht këto të katra: 1. Fjala e Perëndisë. 2. Sakramentet. 3. Qeverisja e Kishës. 4. Lutja.

Përmes Fjalës së Tij të predikuar nga lajmëtarët e dërguar, Zoti u ofron hir të gjithë mëkatarëve me kusht që të besojnë në Jezus Krisht. Të gjithë ata që e rrëfejnë mëkatin e tyre, e pranojnë Krishtin e ofruar dhe i nënshtrohen urdhërimeve të tij do të pranohen në nderet dhe privilegjet e besëlidhjes së hirit së bashku me fëmijët e tyre. Përmes sakramenteve, Perëndia vulos besëlidhjen duke konfirmuar marrëveshjen sipas kushteve të lartpërmendura. Përmes qeverisjes së kishës, Ai i vendos ata brenda një gardhi dhe i ndihmon të përparojnë në mbajtjen e besëlidhjes. Përmes lutjes, Ai lejon hirin e tij të lavdishëm dhe të premtuar në besëlidhje që të përvetësohet, të njihet dhe të përdoret në jetën e përditshme. Besëlidhësi, sipas cilësisë së tij si besimtar i vërtetë apo i rremë, i ndjek këto mjete me bindje ose me falsitet.

II. Besëlidhja e hirit është një dhe e njëjtë në thelb. Ajo është shpalosur në Dhiatën e Vjetër përpara se Krishti të vijë dhe në Dhiatën e Re pasi ai kishte ardhur dhe ndryshon vetëm në mënyrën e administrimit. Besëlidhja në Dhiatën e Vjetër, duke qenë e vulosur përmes sakramenteve të rrethprerjes dhe qengjit të pashkës, shpaloste vdekjen e Krishtit që do të vinte së bashku me përfitimet që do të siguroheshin përmes tij, të cilat ishin të pranishme nën hijen e flijimeve të therrura dhe ceremonive të ndryshme. Pas ardhjes së Krishtit, besëlidhja e vulosur prej sakramenteve të pagëzimit dhe Darkës së Zotit e mban Krishtin e kryqëzuar qartësisht përpara syve tanë si fitimtar përmbi vdekjen e varrin dhe sundimtar i lavdishëm në qiell dhe tokë për të mirën e popullit të tij.

KREU IV

Bekimet efektive që i përcjellin këto mjete tek të zgjedhurit e Zotit.

“Sepse shumë janë të thirrur, por pak janë të zgjedhur.” Mateu 22: 14.

I. Përmes këtyre urdhërimeve të dallueshme, ndërkohë që Zoti ynë i lë të pabindurit pa justifikim, në të njëjtën kohë, përmes pushtetit të Frymës të Tij, ai zbaton efektivisht tek të zgjedhurit të gjithë hiret shpëtuese të siguruara për ta në besëlidhjen e shpengimit dhe, kështu, kryen një transformim në personin e tyre. Në veçanti, së pari, Ai i konverton apo i rigjeneron ata, duke u dhënë jetë shpirtërore përmes hapjes së mendjes, ripërtëritjes së  vullnetit, ndjesive, dhe shqisave të tyre në mënyrë që t’u binden urdhërimeve të tij. Së dyti, Ai u jep atyre besim shpëtues duke i bërë ata, përmes ndërgjegjësimit për dënimin e merituar,  të aprovojnë përzermërsisht besëlidhjen e hirit dhe ta përqafojnë Jezus Krishtin me plot sinqeritet. Së treti, Ai u jep atyre pendim që, përmes një keqardhje të perëndishme, një urrejtje për mëkatin dhe një dëshire për drejtësi, të kthehen nga mëkati në shërbim të Perëndisë. Së katërti, Ai i shenjtëron ata, duke i aftësuar të vazhdojnë dhe të këmbëngulin në besim dhe bindje shpirtërore ndaj ligjit të Perëndisë, të manifestuara nga frytshmëria në çdo detyrë, dhe duke kryer vepra të mira sipas rastit që ofron Perëndia.

II. Perëndia, së bashku me këtë ndryshim të brendshëm të personit, ndryshon edhe gjendjen e tyre: pasi, sapo ata afrohen në besëlidhjen e hirit përmes besimit, së pari, Ai i shfajëson ata duke i llogaritur atyre atë bindje të përsosur që Krishti pati ndaj ligjit, si edhe atë përmbushje të drejtësisë që Krishti dha përmes vdekjes në kryq. Së dyti, Ai i pajton ata duke i bërë miq të Perëndisë – pikërisht ata që më parë ishin armiq të Tij. Së treti, Ai i birëson ata në mënyrë që të mos jenë më fëmijë të Satanit, por fëmijë të Perëndisë, të pasuruar me të gjithat privilegjet shpirtërore të fëmijëve të Tij. Dhe së fundi, pasi lufta e tyre shpirtërore në këtë jetë të mbarojë, Ai i përsos ata në shenjtëri dhe lumturi. Në fillim shpirtin e tyre pas vdekjes dhe më pas shpirtin dhe trupin e tyre të bashkuar sërish plot gëzim në ringjalljen, në ditën e lavdishme të gjykimit kur të gjithë të ligët do të dërgohen në ferr bashkë me Satanin, të cilit i shërbyen. Por të zgjedhurit e të shpenguarit e Krishtit, pra besimtarët e vërtetë, nxënësit e shenjtërisë, do të qëndrojnë me Të përgjithnjë në gjendjen e përlëvdimit.

Zgjidhja për të Zgjedhurit sigurohet në Jezus Krisht përmes Besëlidhjes së Hirit.

“Ti je shkatërruar, o Izrael, sepse je kundër meje, kundër ndihmës sate.” Hosea 13:9.

I. Edhe pse njeriu, pasi e ka sjellë veten në një gjendje të tillë mjerimi, është i paaftë ta ndihmojë vetveten dhe as nuk dëshiron që Perëndia ta nxjerrë nga ky mjerim, por ka tendencë të qëndrojë pasiv e i pandjeshëm ndaj këtij mjerimi gjer në pikën e shfarosjes, prapë se prapë Perëndia, për lavdi të hirit të tij të vyer, ka zbuluar një rrugë në Fjalën e tij për të shpëtuar mëkatarët, që është rruga përmes besimit në Jezus Krishtin, Birin e përjetshëm të Perëndisë, si rezultat dhe si vijueshmëri e besëlidhjes së shpengimit, e bërë dhe e lidhur përmes Perëndisë At dhe Perëndisë Bir, në Këshillin e Trinisë, përpara se bota të ekzistonte.

II. Përmbledhja e besëlidhjes së shpengimit është kjo: Perëndia, pasi kishte zgjedhur lirisht për jetën e amshuar një numër të caktuar prej njerëzimit të mjerë që përpara fillimit të botës dhe vetëm për lavdinë e hirit të tij të bollshëm, ia dha këta Perëndisë Bir me detyrën e Shpenguesit, i cili, nëse do ta përulte vetveten deri aty sa të merrte natyrën njerëzore, një shpirt dhe një trup, të bashkuar në një person të vetëm me natyrën e tij hyjnore, dhe nëse do t’i nënshtrohej ligjit si garanci për këta dhe do të kënaqte drejtësinë në vendin e tyre, duke treguar bindje në emër të tyre deri në vuajtjen e vdekjes së mallkuar në kryq, atëherë Ai do të shpagonte e do të shpengonte të gjithë këta prej mëkatit dhe prej vdekjes, dhe do të blinte drejtësi dhe jetë të përjetshme për ta – së bashku me gjithë hiret shpëtuese që të drejtojnë në to – të cilat do të zbatohen efektivisht e në kohën e duhur në gjithsecilin prej këtyre të zgjedhurve. Biri i Perëndisë (i cili është Jezus Krishti, Zoti Ynë) e pranoi këtë kusht përpara fillimit të botës dhe në plotësinë e kohës erdhi në botë, u lind prej virgjëreshës Mari, e nënshtroi veten ndaj ligjit dhe pagoi plotësisht shpagimin në kryq. Ndaj, si pasojë e marrëveshjes së lartpërmendur të lidhur përpara fillimit të botës, ai është gjithnjë duke punuar, që prej rënies së Adamit, për zbatimin efektiv tek të përzgjedhurit të të gjithë këtyre përfitimeve të siguruara. Ai e siguron këtë duke hyrë në një besëlidhje hiri e pajtimi me ta, përmes besimit në të. Përmes kësaj besëlidhje, ai i jep çdo besimtari një të drejtë dhe një interesim për Të, e për të gjithë bekimet e Tij.

III. Për plotësimin e kësaj besëlidhje shpengimi, dhe për t’i bërë të përzgjedhurit pjesëmarrës të përfitimeve që pasojnë prej besëlidhjes së hirit, Krishti Jezus u vesh me ofiqin e trefishtë të Profetit, Priftit dhe Mbretit: Ai u bë një Profet për të shfaqur të gjithë njohurinë shpëtuese popullit të tij, dhe t’i bind ata për ta besuar dhe për ta zbatuar këtë njohuri. Ai u bë një Prift për ta ofruar vetveten si një sakrificë, njëherë e për të gjithë ata, dhe të ndërmjetësojë vazhdimisht tek Ati, në mënyrë që ata, si dhe shërbesa e tyre, të jetë e pranueshme për Atin. Ai u bë një Mbret për t’i nënshtruar ata për vete, t’i ushqej dhe sundoj ata përmes urdhërimeve të caktuara prej tij, si edhe t’i mbrojë ata prej armiqve të tyre.

PËRMBLEDHJA E NJOHURISË SHPËTUESE

KREU I

Gjendja jonë e natyrshme mjerane për shkak të thyerjes së Besëlidhjes së Veprave.

“Ti je shkatërruar, o Izrael.” – Hozea 13:9.

I. Perëndia i plotfuqishëm dhe i përjetshëm, Ati, Biri dhe Shpirti i Shenjtë, tre persona të dallueshëm në një Hyj të pandashëm, e barazisht të pafundmë në të gjithë përsosmëritë, dekretoi që përpara krijimit të kohës me plot urtësi e vetëm për lavdinë e tij gjithçka që koha do të sillte. Ai vazhdon të zbatojë me plot shenjtëri e pagabueshmëri të gjithë dekretet e tij pa u bërë pjesëmarrës në mëkatin e ndonjë krijese.

II. Ky Perëndi krijoi gjithçka prej asgjëje në gjashtë ditë – gjithçka shumë të mirë sipas llojit të vet. Në veçanti, ai krijoi engjëjt e shenjtë dhe prindërit tanë të parë, Adamin dhe Evën, si farën e njerëzimit – të dy të drejtë dhe të aftë për të mbajtur ligjin e shkruar në zemrat e tyre. Natyra e tyre i detyronte që t’i bindeshin këtij ligji, përndryshe ata i priste vdekja. Vetë Perëndia nuk u detyrohej atyre asnjë shpërblim për shërbesën e tyre deri në momentin kur Ai hyri në një besëlidhje, apo kontratë, me ata dhe me pasardhësit e farës së tyre për t’u dhënë atyre jetë me kusht që ata të ofronin një bindje të përsosur e individuale dhe duke i kërcënuar ata me vdekje nëse dështonin. Kjo quhet besëlidhja e veprave.

III. Si engjëjt, ashtu edhe njerëzit, kishin mundësinë e ndryshimit përmes vullnetit të tyre të lirë, siç e tregoi dhe përvoja, – ndërkohë që Perëndia i rezervon vetvetes cilësinë e patransmetueshme të një personi të pandryshueshëm – sepse shumë engjëj ranë me vullnetin e tyre të lirë nga gjendja e tyre fillestare në mëkat dhe u shndërruan kështu në djaj. Prindërit tanë të parë e shkelën besëlidhjen e veprave të nxitur nga Satani, njëri prej djajve i cili u foli përmes një gjarpri, duke ngrënë frytin e ndaluar përmes të cilit ata, si edhe pasardhësit duke qenë në farën e tyre (siç është dega e lidhur me rrënjën) dhe të përfshirë në të njëjtën besëlidhje me ta, u bënë jo vetëm të denjë për vdekjen e përjetshme, por në të njëjtën kohë humbën aftësinë e tyre për të kënaqur Perëndinë. Në të vërtetë ata u shndërruan prej natyre në armiq të Perëndisë e të çdo të mire shpirtërore duke tentuar drejt të ligës në çdo kohë. Ky është mëkati ynë fillestar, rrënja e hidhur e të gjithë shkeljeve tona të sotme në mendime, fjalë dhe vepra.