“Sepse për mua të jetuarit është Krishti dhe të vdekurit fitim”-Filipianëve 1:21

Në mesazhin e kaluar studiuam disa prej arsyeve që një i Krishterë i vërtetë, mund të thotë me Palin, “sepse për mua të jetuarit është Krishti.” Së pari, sepse i Krishteri i vërtetë është një lidhje mistike, frymërore e jetëdhënëse me Krishtin, dhe sepse Krishti na thotë, “Tani je dy herë i imi. Në fillim të krijova, dhe tani të bleva. Dy herë i imi.” Së dyti, sepse në këtë jetë, ne jetojmë çdo ditë me Krishtin dhe për Krishtin. Ai është qëllimi i jetës tonë, dhe shoqëruesi, shoku e miku ynë në çdo moment e detaj të jetës. Së treti, për ne të jetuarit është Krishti për shkak të dashurisë që ne kemi për të, një dashuri që madje na shtrëngon për ti shërbyer atij dhe popullit të tij. Së katërti, për ne të jetuarit është Krishti, sepse përmes procesit të transformimit e të shenjtërimit, ne jemi e bëhemi çdo ditë e më shumë të ngjashëm me Krishtin, dhe se dëshirojmë që ti ngjasojmë atij çdo ditë e më shumë.

Por ky është mesazhi i vetëm gjysmës së parë të vargut. Pjesa e dytë e vargut kalon nga tema e jetës me Krishtin në atë të vdekjes në Krishtin, dhe po në të njëjtën mënyrë na mëson se i Krishteri edhe në vdekje vazhdon që të jetë plotësisht i lidhur me Krishtin, në atë unionin mistik, frymëror e jetëdhënës, dhe se për shkak të këtij unioni edhe në vdekje, i Krishteri i vërtetë vazhdon që të përfitojë bekime prej Krishtin. Për ketë arsye, Pali, në vargjet në vazhdim do të rrëfejë për tensionin e brendshëm që ka:

“Por nuk e di se jeta në mish të jetë për mua një punë e frytshme, as mund të them çfarë duhej të zgjedh, 23 sepse unë jam i shtrënguar nga dy anë, sepse kam dëshirë të iki nga kjo çadër dhe të jem bashkë me Krishtin, gjëja më e mirë, 24 por të qëndruarit në mish është më i nevojshëm për ju” (1:22-24).

Të vdekurit fitim! Me Krishtin, gjëja më e mirë! Këto fjalë të çuditshme për veshët e një jobesimtari, shprehin gjallërisht, vërtetësish dhe fuqishëm shpresën dhe sigurinë e të Krishterit, si edhe këndvështrimit triumfues që ai ka për vdekjen, teksa i shtrin sytë drejt përjetësisë.

Të Ndryshëm në Jetë dhe në Vdekje

Por përpara, se sa të rendisim se cilat janë bekimet që i Krishteri përfiton në vdekje, le ta cilësojmë siç duhet deklaratën e tij. Kjo nuk është një deklaratë që mund ta bëjë çdo njeri. Ka një ndryshim ndërmjet vdekjes së besimtarit dhe jo-besimtarit. Kjo, sepse ka një ndryshim ndërmjet jetës së tyre.

Një Udhëtim Drejt Ferrit

Vërini re kësaj deklaratë të vërtetë: “Kjo botë është i tërë ferri që i Krishteri do të përjetojë, dhe e tëra parajsë që jo-besimtari do të këtë ndonjë herë.” Ndërsa vdekja ruan bekime për të Krishterin, për jo-besimtarin ajo ofron vetëm ferrin. I Krishteri mund të përjetojë shumë sprova e vështirësi këtu në këtë botë, edhe pse hiri i Perëndisë është gjithnjë i pranishëm dhe i përzier me këtë botë, duke i dhënë kështu të Krishterit një parashikim të qiellit. Por, përtej përjetimeve në këtë botë, vjen shijimi i vërtetë i një marrëdhënie të plotë e ngopëse me Perëndinë. Nga ana tjetër, për jobesimtarin, i gjithë qielli që ai do të përjetojë ndonjë herë është qielli që ai ndërton për veten e tij këtu në tokë. Pas kësaj, për atë ka vetëm dënim e vuajtje.

Kjo nuk është diçka e re për jo-besimtarin. Në subkoshiencë, ai apo ajo e di mirë këtë gjë. Hija e vdekjes e shoqëron çdo ditë të jetës si një armik i frikshëm dhe i pashmangshëm. Çdo njeri e di mirë, se në momentin e vdekjes, ai apo ajo do të ballafaqohet me Perëndinë, Krijuesin e tij apo të saj, dhe ky Perëndi nuk do të jetë për të një mik por një armik, jo një Shpëtimtar por një Gjyqtar. Sepse pjesën e parë të ekzistencës së tyre të përjetshme, ata e kanë kaluar me grushtin lart në refuzim e akuzim ndaj Perëndisë e Krishtit, edhe në pjesën e dytë të përjetësisë së tyre, ata do ta kalojnë me grushte të shtrënguara nën dorën e rëndë të Perëndisë. E vërtetë është përmbledhja e filozofit e teologut Xhonathan Eduards:

“Nëse jeta jote nuk është një udhëtim drejt qiellit, ajo është një udhëtim drejt ferrit.”

Me Krishtin në Qiell më Mirë se sa Me Krishtin në Tokë

Nga ana tjetër, sepse i Krishteri ka ecur me Krishtin në këtë jetë, i ka besuar tij, është i lidhur pazgjidhshmërisht me Krishtin dhe prej tij për shkak të hirit të pa-rezistueshëm të Krishtit, ai edhe në vdekje do të ecë me Krishtin. Perëndia do të jetë për të, jo thjesht Krijuesi, por Ati i tij qiellor, sepse i tillë ka qenë për gjatë tërë jetës këtu në tokë. Por edhe kjo duhet përkufizuar mirë, sepse ka shumë që mendojnë vdekja ne na është fitim në Krishtin sepse i shpëtojmë vuajtjeve apo ferrit të kësaj jete. Nuk është kështu. Mjaft të Krishterë kanë vuajtur më shumë se sa të tjerët, e madje janë martirizuar për shkak të besimit të tyre në Krishtin. Në këtë kontekst, mund të themi se vërtetë, vdekja është një bekim më i madh se sa jeta, sepse u kanë shpëtuar torturave fizike.

Por në Bibël, vdekja e besimtarin nuk na paraqitet thjeshtë si e keqja me e vogël, apo si e mira më e vogël mbi të keqen më të madhe…por si e mira më e madhe mbi më të mirat e kësaj jete. Në këtë kuptim e thotë Pali në këtë pasazh. Mbani mend që ai është në burg në Romë, dhe pret që të gjykohet e të ekzekutohet. Si rrjedhim, dikush mund të mendojë, se Pali, për shkak të vuajtjeve, sa mezi po pret vdekjen në burg që ti shpëtojë torturave e martirizimit në arenën e gladiatorëve.

Por kjo është e kundërta e përjetimeve të Palit. Jeta e Palit ishte plot madje edhe në burg. Ai pat përjetuar e qe pasuruar përmes miqësisë së tij të jashtëzakonshme me Krishtin. Ai shkroi, “për mua të jetuarit është Krishti.” Ai është i sigurt se Krishti do të madhërohet në jetën e tij dhe në trupin e tij. Ai është tepër i bekuar për përparimin e ungjillit që ai ka shkaktuar në Evropë e Azi. Përkundrejt këtij sfondi, Pali deklaron, “Të vdekurit fitim! Me Krishtin, gjëja më e mirë!” Për ne, njerëzit e zakonshëm, jeta dhe vdekja janë dy përjetime të rënda, ku jeta është e keqja më e vogël. Për Palin, për të Krishterin që e ka Krishtin gjithçka, jeta dhe vdekja janë dy bekime, ku vdekja është bekimi më i madh. Përse? Ja katër arsye të shpejta:

Të Përsosur në Shenjtëri

Arsyeja e parë se përse për besimtarin, të vdekurit është fitim, është liria që ai më së fundi fiton prej mëkatit. Besimtari në vdekje bëhet i përsosur në shenjtëri. Ky është edhe përfitimi i parë, që Katekizmi i Shkurtër 37 liston kur thotë: “Shpirtrat e besimtarëve në vdekje bëhen të përsosur në shenjtëri, dhe kalojnë menjëherë në lavdi, dhe trupat e tyre, duke qenë të bashkuar me Krishtin, prehen në varr deri në ringjallje.” Shpirtrat e besimtarëve në vdekje bëhen të përsosur në shenjtëri. Besimtari shpëton nga dëshira për të mëkatuar, nga dashuria për mëkatin, nga gatishmëria për t’iu dorëzuar tundimit për të mëkatuar, nga tërheqja apo atraksioni që mëkati parqet për zemrën e tij, dhe nga rezistenca që i bën Frymës kur punon në besimtarin veprën e shenjtërimit. Njeriu i pashpëtuar, ai apo ajo që jeton për këtë botë, dhe që të tëra kënaqësitë e parajsa përmblidhet në këtë botë, kjo dëshirë për ti shpëtuar mëkatit e tundimit të mëkatit është i paimagjinueshëm dhe i padëshirueshëm. Por i Krishterin, i cili ka shijuar hirin dhe kënaqësinë e drejtësisë së Perëndisë, lëngon për të njohur më thellë atë pastërti që nuk do ta ketë kurrë në tokë. I krishteri i vërtetë dëshiron me mall shtëpinë e vërtetë, atdheun e vërtetë, prezencën e Perëndisë, dhe shpëtimin një herë e përgjithmonë nga pasojat e mëkatit, dëshirat e mëkatit, tundimin e saj.

Këtë përplasje të brendshme Pali e adreson tek Romakëve 7. Duke folur për këtë tërheqje që edhe ne të Krishterët ende ndjejmë drejt mëkatit, ai thotë: “Unë, pra, po zbuloj këtë ligj: duke dashur të bëj të mirën, e keqja gjendet në mua. 22 Në fakt unë gjej kënaqësi në ligjin e Perëndisë sipas njeriut të brendshëm, 23 por shoh një ligj tjetër në gjymtyrët e mia, që lufton kundër ligjit të mendjes sime dhe që më bën skllav të ligjit të mëkatit që është në gjymtyrët e mia.” Si rrjedhim, gati në dëshpërim ai thërret, “Oh, njeri i mjerë që jam! Kush do të më çlirojë nga ky trup i vdekjes?” (Rom. 7:24). Dhe sigurisht që përgjigja, si për çdo gjë tjetër për Palin është Krishti: “I falem nderit Perëndisë me anë të Jezu Krishtit, Zotit tonë.” (7:25). Pali thotë, se në orën e vdekjes, të kalimit tonë në lavdi, zemra jonë nuk do të rendë më prej Perëndisë, prej Krishtit, ne kurrë më nuk do ti nënshtrohemi tundimeve të botës, mishit e Satanit, ne kurrë nuk do të lëndojmë më ata që i duam, e as nuk do ti nënshtrohemi më dashurisë tonë për mëkatin. Dhe për këtë arsye të parë, vdekja na është fitore në Krishtin.

Të Shpenguar në Lavdi

“Me Krishtin, gjëja më e mirë!” Përse? Një arsye tjetër që na jepet nga Bibla, është edhe premtimi, se ne vdekje, besimtarit kalon në lavdi. Ky është eksodi i madh i çdo besimtari, i ngjashëm me atë të eksodit të Judenjve nën Moisiun. Në vdekje, besimtari shpengohet prej skllavërisë së kësaj bote, te vuajtjeve, lotëve, zhgënjimeve e mëkateve të saj, dhe kalon në lavdi. Ka shumë që mund të themi mbi këtë realitet e temë, por tre gjera do të duhet që të mjaftojnë për ne sot. Kur besimtari kalon në lavdi, ai kalon në (i) një vend lavdie; (ii) në një bashkësi lavdie; (iii) në një gjendje lavdie.

Përmes vdekjes, Besimtari kalon në një vend lavdie. Krishti tha, “Në shtëpinë e Atit tim ka shumë banesa; përndryshe do t’ju thoja: ‘Unë po shkoj t’ju përgatis një vend’,” (Gjoni 14:2). Lavdia është një vend i veçantë për shkak të prezencës së Atit të Lavdisë që e mbush atë me prezencën e tij. Shtëpia e Atit tonë, është shtëpia jonë e vërtetë. Në anglisht, me të drejtë, besimtarët thonë për atë që ka kaluar në lavdi, se “ai [apo ajo] shkoi në shtëpi në lavdi.” Lavdia, prezenca e Perëndisë, është shtëpia jonë e vërtetë, ku ne më së fundi shkojmë që të çlodhemi në prezencën e tij për tërë jetën tonë që vazhdon përjetësisht.

Së dyti, vini re se nuk ka shtëpi pa një familje brenda, përndryshe ajo është thjesht një anije fantazmë. Familja q ne gjejmë brenda saj është bashkësia e lavdisë. Kjo bashkësi e lavdisë përbëhet nga Perëndia Triune, Ati, Biri, dhe Fryma e Shenjtë. Ajo përbëhet gjithashtu edhe nga kisha triumfante, nga tërë besimtarët që kanë shkuar atje para nesh. Ajo përbëhet gjithashtu nga të tërë engjëjt, ato shpirtra shërbyese për lavdinë e Perëndisë dhe bekimin e Kishës. Por mbi të gjitha, sytë tonë do të jetë të tërhequra drejt Krishtit. Mendoni këtë për një moment. Ne kemi tërë jetën që i besojmë Krishtit, i këndojmë, e adhurojmë atë, i shërbejmë e i bindemi atij, e megjithatë…ne nuk e kemi parë kurrë atë me sytë tanë. Por në lavdi, ju do ta shikoni atë siç ai është në të vërtetë, sepse ju do të jeni si ai.

Për të tëra këto arsye të mësipërme, së treti, flasim edhe për një gjendje lavdie-paqja, pushimi, prehja. Heb. 4:9 thotë, “Mbetet, pra, një pushim i së shtunës për popullin e Perëndisë.” Në këtë botë, edhe kur trupi ka privilegjin që të pushojë e të fle mirë natën, (sa më shumë plakësh aq më shumë e kupton se gjumi i mirë është një bekim e privilegj i madh), mendja nuk pushon, shpirti ynë nuk pushon. Jemi të sulmuar nga mendimet tona, nga frikërat për të ardhmen, pasiguritë, planet, dëshirat, e madje edhe pasionet tona. Por në fund, vjen pushimi i madh, prehja e çlodhja e përjetshme. Shikoni pra, në vdekje, ne nuk pushojmë së ekzistuari, por fillojmë që ta përjetojmë jetën në plotësinë e vërtetë të saj. Sepse në vdekjen tonë, trupi zbret në varr, ne nuk e shijojmë plotësinë e lavdisë edhe fizikisht, për këtë duhet pritur ngjallja e madhe, Atëherë vjen konsumimi final i plotësisë së jetës me Perëndinë. E megjithatë në vdekje, ne marrim shumë më shumë se sa kemi lënë prapa në këtë botë, do të jemi në lavdi, dhe kjo nuk do të mbarojë kurrë.

Të Ngjashëm me Krishtin

Bekimi i dytë që të Krishterët fitojnë prej vdekjes në Krishtin, është se ata bëhen të ngjashëm me Krishtin. Gjoni shkroi, “Shumë të dashur, tani jemi bij të Perëndisë, por ende nuk është shfaqur ç’do të jemi; por dimë se, kur të shfaqet ai, do të jemi të ngjashëm me të, sepse do ta shohim se si është ai” (1 Gjo. 3:2). Bibla thotë se vdekja nuk na jep vetëm shpëtimin nga fuqia skllavëruese e mëkatit, por edhe se na jep atë përsosmërinë përfundimtare të shenjtërimit, që Fryma e Shenjtë fillon në jetët e çdo besimtari që në fillim të jetës së tyre me Krishtin. Ne, pra, do të jemi si Krishti, thotë Gjoni.

Së pari, ne do të jemi si Krishti ë drejtësi. Pali thotë, “Pas kësaj më pret gati kurora e drejtësisë që Perëndia, gjykatësi i drejtë, do të ma japë atë ditë, dhe jo vetëm mua, por edhe gjithë atyre që presin me dashuri të shfaqurit e tij” (2 Tim. 4:8). Ida është mahnitëse. Të kurorëzuar me drejtësi.

Së dyti, ne do të jemi si Krishti në njohuri. Tani ne shikojmë e kuptojmë shumë të vërteta frymore, por njohja jonë është e papërsosur dhe shpesh herë e përzier me gabime. Por në ditën e lavdisë, ne do të njohim e kuptojmë madje edhe veten tonë ashtu siç Perëndia na njeh ne. Do ta njohim Krishtin siç ai është në të vërtetë. Pali shkroi, “Tani në fakt, ne shohim si në pasqyrë, në mënyrë të errët, por atëherë do të shohim faqe për faqe; tashti njoh pjesërisht, kurse atëherë do të njoh thellë ashtu sikurse njihem” (1 Kor. 13:12). Në kohë e Palit, nuk kishte pasqyra prej qelqi. Reflektimi ishte më i qartë nëse shikoheshe mbi një pellg uji se sa mbi pasqyra alumini. Kështu, edhe madje njohja e vetvetes është e pasaktë. Ndërsa në ditën e lavdisë, do t shikojmë veten tonë, jetën tonë, Perëndinë dhe Krishtin ashtu siç është në të vërtetë. Do ta kuptojmë e vlerësojmë siç duhet hirin e mëshirën e Perëndisë, dhe si rrjedhim edhe do të kemi edhe një dashurori të përsosur për të.

Që më sjell tek pika e tretë: Ne do të jemi të ngjashëm me Krishtin në dashuri. Ka kaq shumë egoizëm në gjithçka që ne bëjmë në këtë botë, madje edhe kur adhurojmë e i shërbejmë Krishtit. Por dashuria e Krishti ishte plotësisht vetëmohuese, plotësisht e fokusuar tek të tjerët, tek Ati, tek Fryma, tek populli i Perëndisë. Dashuria e tij ishte një dashuri që na përqafoi kur ne ishim ende mëkatarë e armiq të Perëndisë, dhe kjo dashuri na shpëtoi si për këtë jetë ashtu edhe për përjetësinë. Dashuria jonë do të jetë në përjetësi si dashuria e Krishtit këtu në tokë. Do të jemi si Krishti në dashuri.

Të Bashkuar me Krishtin

Së fundi, le të vëmë re, se si për Palin, ashtu edhe për cdo të Krishterë të vërtetë sot, vdekja na është fitim, sepse ne qëndrojmë të bashkuar me Krishtin deri në ringjallje. Përsëri, Katekizmi i Shkurtër 37 thotë: “Shpirtrat e besimtarëve në vdekje bëhen të përsosur në shenjtëri, dhe kalojnë menjëherë në lavdi, dhe trupat e tyre, duke qenë të bashkuar me Krishtin, prehen në varr deri në ringjallje.” Besimtari do të jetë gjithnjë i bashkuar me Krishtin. Ky është fitimi më i madh që vdekja i dhuron të Krishterit: ai apo ajo do të jetë përgjithnjë me Jezusin. Prandaj Pali thotë, “të jem me Krishtin, gjëja më e mirë.” Edhe në varr ne do të jemi të bashkuar me Krishtin. Trupi ynë do të prehet atje, por ne do të jemi me Zotin tonë. Prandaj dhe Psalmi thotë “Është e çmueshme në sytë e Zotit vdekja e të shenjtëve të tij” (Psa. 116:15). E çmueshme sepse do të na ketë pranë vetes së tij, më së fundi për veten e tij, që është edhe arsyeja se përse na krijoi. Kështu, shpirti ynë do të ushqehet me Krishtin, me prezencën e miqësinë e tij. Dhe atëherë do të jemi përfundimisht të ngopur, të plotësuar, për herë të parë të kënaqur. Ky moment është plotësimi i saj që Pali thotë tek Rom. 8, vargje që i njohim e i duam të gjithë:

Kush do të na ndajë nga dashuria e Krishtit? Pikëllimi, a ngushtica, a përndjekja, a uria, a të zhveshurit, a rreziku, a shpata? 36 Siç është shkruar: “Për ty po vritemi gjithë ditën; u numëruam si dele për therje”. 37 Por në të gjitha këto gjëra ne jemi më shumë se fitimtarë për hir të atij që na deshi. 38 Sepse unë jam i bindur se as vdekja, as jeta, as engjëjt, as pushtetet, as fuqia dhe as gjërat e tashme as gjërat e ardhshme, 39 as lartësitë, as thellësitë, as ndonjë tjetër krijesë, nuk do të mund të na ndajë nga dashuria e Perëndisë që është në Jezu Krishtin, Zotin tonë.

“Sepse për mua të jetuarit është Krishti dhe të vdekurit fitim.” Fil.1:21

Vargu që shtrihet përpara nesh për studim sot, është një prej deklaratave më madhështore, më sublime, dhe më thelbësore të bëra nga Apostulli i madh Zotit dhe Shpëtimtarit tonë Jezus Krisht. Në një farë sensi, kur vijmë tek ky varg, ne kemi ardhur në një tokë të shenjtë. Kjo është ndjenja që duhet të ketë ai që e predikon apo e lexon këtë varg. Madje është gati sakrilegj që të zbërthesh këtë deklaratë madhështore, nga frika se nëse nuk e bën siç duhet, atëherë ke bërë padrejtësi ndaj tërë Biblës, përvojës dymijë vjeçare të kishës dhe të të Krishterëve në çdo kohë e kontinent, përkufizimit se çfarë është i krishteri i vërtet dhe Krishterimi i vërtetë. Pasi e thënë shkurt, ky varg është pikërisht kjo gjë. Ky varg është përmbledhja e veprës shpëtuese të Krishtit në kryq, e veprës shenjtëruese e Frymës në shenjtërimin tonë, e planit të Atit për krijimin, zgjedhjen, thirrjes, shpëtimin, adoptimin, shenjtërimin dhe lavdërimin tonë. Ky varg është gjithashtu edhe përmbledhja dhe burimi i tërë përjetimeve që i Krishteri jeton në këtë botë me Krishtin. Ky varg i jep përgjigje pyetjeve më personale dhe më të rëndësishme të ekzistencës së njeriut: Çfarë është jeta? Çdo të thotë të jetosh? Cila është arsyeja dhe burimi i jetës tënde? Çfarë është Krishterimi i vërtetë? Dhe mbi të gjitha: Çfarë është Krishti për mua?

Pali…ne dhe Krishti

Çfarë është Krishterimi i vërtetë? Krishterimi është një person, Zoti Jezus Krisht. Çdo gjë që ka të bëjë me Krishterimin e gjen qendrën e gravitetit tek Ai. “Personi dhe vepra e Krishtit janë shkëmbi i themelit mbi të cilin ngrihet i tërë religjioni i vërtetë i Krishterë. Hiqja Krishtin, Krishterimit, dhe ja ke gërryer të tëra organet e brendshme, duke e lënë Krishterimin një karkash të zbrazët, një asgjë. Krishti është qendra e Krishterimit, çdo gjë tjetër është thjesht periferike.” (John R. Stott, Basic Christianity, faqe 20).

Pali e dinte shumë mirë këtë të vërtetë sublime, dhe teksti në fjalë është një shprehje madhështore e saj. Ai shkroi, “Sepse për mua të jetuarit është Krishti dhe të vdekurit fitim.” Ky varg, në fakt, duhet marrë së bashku me Galatasve 2:20, dhe që është komentuari i vetë Palit se çfarë kuptonte me këtë deklaratë drejtuar Filipianëve: “Unë u kryqëzova bashkë me Krishtin dhe nuk rroj më unë, po Krishti rron në mua; dhe ajo jetë që tani jetoj në mish, e jetoj në besimin e Birit të Perëndisë, që më deshi dhe dha veten për mua.” Vargu drejtuar Galatasve u shkrua nga fillimet e shërbesës së Palit. Vargu drejtuar Filipianëve u shkrua nga fundi i saj. Kështu, si dy kllapa, këto dy vargje, këto dy deklarata, përkufizojnë tërë jetën dhe shërbesën e Palit, dhe në fakt të çdo krishteri të vërtetë.

Besimi Ynë në Krishtin

“Sepse për mua të jetuarit është Krishti.” Kur themi se të jetuarit, se vetë Krishterimi është Krishti, ne kemi thënë së pari se ato janë besimi në Jezus Krishtin si Zotin dhe Shpëtimtarin tonë. Kur themi se “për mua të jetuarit është Krishti,” ne kemi thënë se u “kryqëzova bashkë me Krishtin, dhe nuk rroj më unë, por Krishti rron në mua, dhe ajo jetë që jetoj tani, e jetoj në besimin e Biriti të Perëndisë.” Me këtë deklarojmë se ne nuk mund të bëjmë asgjë nga vetja jonë për të shpëtuar vetveten, se meritojmë mallkimin, vdekjen dhe dënimin e përjetshëm nga Perëndia, dhe jo bekimin, miqësinë dhe parajsën e tij. Ky është pohimi gjithashtu se Krishti ka siguruar shpëtimin për ne duke vdekur për ne dhe në vendin tonë. Më tej, me këtë deklarojmë se i kemi besuar, jemi mbështetur e lëshuar plotësisht në duart e tij për shpëtim, se i nënshtrohemi dhe e pranojmë Jezus Krishtin si Shpëtimtarin e madje edhe si Zotin e Mbretin e jetës tonë. Ky është mesazhi i Galatasve, dhe mesazhi qendror i Gal. 2:20.

Pyetja për ne sot, si edhe për çdo njeri në çdo kohë e vend është kjo: A i beson Krishtit për shpëtimin tënd? Apo i beson relikeve e ikonave siç bëjnë Katolikët e Ortodoksët? Apo i beson doktrinës biblike që ke përqafuar? Apo i beson faktit se je anëtar i një kishe të vërtetë? Apo i beson faktit se dikur ke bërë lutjen e shpëtimit, se je pagëzuar, se ke bërë ungjillëzim e madje mund të kesh shkuar 00ëpr disa muaj edhe në mision jashtë vendit? Asnjëra nga këto gjëra të Krishterimit nuk të shpëton. Pa Krishtin, ato janë të gjitha periferikë.

Unioni Ynë me Krishtin

“Sepse për mua të jetuarit është Krishti.” Me këtë duhet të kuptojmë së dyti, se ne jemi të lidhur me Krishtin. Teologët e quajnë këtë doktrinë dhe mbi të gjitha këtë realitet shpirtëror “unioni ynë shpirtëror me Krishtitn.” Disa e quajnë “unioni ynë mistik shpirtëror me Krishtin.” Ky bashkim i ynë me Krishtin është thelbësor dhe themeli mbi të gjitha ngrihen të tëra bekimet e tjera shpirtërore që Perëndia i jep të Krishterit për besimit. Ne duhet të jemi në Krishti përmes besimit dhe të kemi një marrëdhënie me të.

Kam dëgjuar nga një predikues i vjetër një ilustrim që shumë bukur përshkruan unionin tonë me Krishtin. Një djalë i vogël i quajtur Thoma, kishte bërë një varkë të vogël prej druri e me vela. Një ditë, ndërsa po luante me të në bregun e lumit që kalonte përmes qytetit, varka i iku prej dore dhe rryma e lumit ia mori larg. Pas disa kohëve, ndërsa po vinte nga shkolla, pa varkën e tij të ekspozuar në vitrinën e një dyqani. Futet brenda në dyqan dhe ia kërkon varkën e tij dyqanxhiut. “Është varka ime, është e imja!” Por dyqanxhiu i thotë, “Unë e kam blerë me para. Nëse e do, duhet ta blesh me para.” Kështu, thomai i vogël, shkon në shtëpi dhe të nesërmen kthehet me para dhe blen varkën që ai vetë kishte krijuar. Dhe kur e mban në duar thotë tërë lumturi: “Tani je dy herë e imja. Në fillim të krijova, dhe tani të bleva.”

Kjo është pikërisht historia jonë me Perëndinë. Së pari, ai na krijoi ne. Çdo gjë që ne jemi e çdo gjë që ne kemi, vjen nga Perëndia. Jetën, aftësitë, talentet, çdo gjë na u dha që ne ta adhurojmë atë e ti shërbejmë atij me tërë jetën tonë, dhe në këtë marrëdhënie ne të jemi të plotësuar e të lumtur. Por mëkati hyri në këtë botë. Adami ra nga shërbimi e lavdia ku e pat krijuar e vendosur Perëndia, dhe në Adamin, edhe ne të gjithë ramë, mëkatuam, u rebeluam dhe gjithashtu edhe u mallkuam u dënuam. Por Biri u fur në këtë botë që të na blejë ne, të na japë lirinë. Por nuk na bleu me para, por me gjakun e tij. Dhe kur ne i besojmë atij, për shkak të hirit që Perëndia vepron në zemrat tona duke na mundësuar që të pendohemi dhe besojmë, ne lidhemi përmes Frymës së Shenjtë me Krishtin, në këtë lidhje mistike, frymërore, reale, jetëdhënëse dhe të pashkatërrueshme. Dhe kështu në mënyrë të ngjashme me Thomain, Jezusi ka shikon plot dashuri, na përqafon me anë të Frymës së Shenjtë, dhe na thotë: “Tani je dy herë i imi. Në fillim të krijova, dhe tani të bleva. Dy herë i imi.”

Dhe kështu, kur ne themi “sepse për mua të jetuarit është Krishti,” ne kemi deklaruar se i përkasim atij, se jemi të blerë prej tij, se jemi të lidhur e të bashkuar me njëri-tjetrin në mënyrë të pazgjidhshme, dhe se këtë e ka bërë vetë Krishti me anë të bindjes së tij, aktive dhe pasive. Me anët ë bindjes pasive, Krishti lejoi që të tradhtohej, të rrihej, të tallej, të kryqëzohej dhe të vdiste në kryq si shpagim për mëkatin tonë. Mëkati ynë është i urryer përpara Perëndisë, dhe nuk ka asnjë njeri që mund të ofrojë një sakrificë të kënaqshme për sytë e Perëndisë. Për këtë arsye kemi nevojë për një shpëtimtar hyjnor, sepse kemi nevojë për një shpëtimtar absolutisht të shenjtë. Dhe kështu, Krishti duke vuajtur e vdekur në kryq për ne e në vendin tonë, ai fshin mëkatin, fajin e mëkatit tonë, dhe kjo ne na bën të pastër dhe neutral përpara Perëndisë.

Por Perëndia nuk kërkon prej nesh që të jemi vetëm neutralë përpara tij por të shenjtë. Ne duhet të kemi një masë pozitive shenjtërie. Kështu, me anë të bindjes aktive, ai përmbushi plotësisht të tëra kërkesat që Perëndia urdhëron në Ligjin e tij. Ai përmbushi përsosmërish shenjtërinë që Perëndia kërkon prej nesh kur tha, “Jini të shenjtë sikurse unë jam i shenjtë.” Dhe këtë Krishti e bëri gjatë jetës së tij në tokë. Dhe kështu, për shkak të bindjes së dyfishtë të Krishtit, të bindjes pasive dhe aktive të tij, në jemi të shfajësuar plotësisht përpara Perëndisë, jemi të blerë prej Krishtit, dhe i përkasim atij plotësisht dhe përfundimisht, të lidhur, të njësuar, të bashkuar me atë përjetësisht.

Jeta Jonë në Krishtin

Kur themi “sepse për mua të jetuarit është Krishti,” ne kemi thënë edhe që ne jetojmë çdo ditë me Krishtin dhe për Krishtin. Ai është qëllimi i jetës tonë, dhe shoqëruesi, shoku e miku ynë në çdo moment e detaj të jetës. Dhe si çdo mik njerëzor, ne duam që të shpenzojmë kohë me të, ta njohim atë më mirë, t’ia bëjmë qejfin atij, ti kemi gjërat tona të përbashkëta me të, qofshin këto ëndrrat tona, pasionet tona, preferencat apo zgjedhjet tona. Në çdo gjë, ne duam që të kemi një përputhje të plotë me të. Një term që e përkufizon këtë gjë është termi “shenjtërimi.” Ky është procesi i shenjtërimit tonë. I krishteri i vërtetë ai që vërtetë është i shpëtuar e i rilindur, ka një dëshirë prezentë, edhe pse jo gjithnjë të fortë, por gjithnjë në rritje për të njohur Krishtin, personin e tij, natyrën e tij, karakterin e preferencat e tij. Ai që vërtetë është i rilindur, në mënyrë të parezistueshme, dhe në fillim të jetës së re me Krishtin, e ka instiktive dhe gati të pakuptueshme, tendencën, dëshirën, aspiratën për ta njohur Krishtin më mirë.

Ja një mënyrë për të testuar veten nëse je me të vërtetë një fëmijë i Perëndisë, që e ke Frymën e shenjtë të Krishtit, dhe që po punon për shenjtërimin tënd: Çdo fëmijë i vërtetë i Perëndisë dëshiron që ta njohë Krishtin çdo ditë e më mirë, çdo ditë e në mënyrë edhe më intime apo më të ngushtë. Madje e gjen tërë kënaqësinë kryesore të jetës në marrëdhënien me Krishtin. A e ke ti këtë dëshirë e mall të përditshëm për Krishtin? A është qëllimi dhe padurimi i jetës tënde që të shkosh në shtëpi apo në vendin ku ti lutesh e lexon Biblën, për të lexuar Fjalën e tij, për të folur me të në lutje, për t’ia hapur zemrën atij, për të qarë e për të qeshur me të, çdo ditë e për çdo gjë? A provon një boshllëk në jetën tënde, kur në fund të ditës shikon që nuk ke patur shumë apo aspak miqësi me Krishtin? A është gëzimi e mbushullia jote më e madhe kur në fund të ditës thua: “Sot pata momente të mrekullueshme me Krishtin, miqësi me të në lexim e lutje, dhe Ai ishte aq i ëmbël ndaj meje!” Kjo është të shuash se “se për mua të jetuarit është Krishti,” pa Krishtin është vdekje. Ai është jeta e vërteta, mungesa e tij është vdekja e vërtetë.

Pastori dhe Princi i Predikuesve, Çarls Spërxhën tha, “Nëse nuk je në Krisht, ti ke një arkivol mbi kurriz dhe së shpejti do të kesh baltë në gojë, nëse nuk pendohesh dhe beson Ungjillin.” Jeta është dënim i përjetshëm nëse je jashtë Krishtit, por bekim i përjetshëm nëse je in Krishtin, përmes Krishtit, dhe për Krishtin. Kjo është çfarë ndjente Pali, dhe për këtë arsye ai tha, “Sepse për mua të jetuarit është Krishti.”

Dashuria e Miqësia Jonë për Krishtin

Por vini re së katërti, se kur Pali shkroi, “sepse për mua të jetuarit është Krishti,” ai po fliste edhe për dashurinë që ne kemi për Krishtin. Shpesh herë, ne shqiptarët dëgjojmë apo u themi fëmijëve të vegjël duke ua ndukur faqet e duke i mbuluar me të puthura, “Ah sa i mirë që je, do të të ngordh fare!” Pak e dhunshme, por është mënyra jonë e të shprehurit të një dashurie të vrullshme. Të njëjtën gjë përjetonte edhe Pali për Krishtin. Prandaj i shkroi Efesianëve, se lutej për ta, “ta njihni dashurinë e Krishtit që tejkalon çdo njohuri, që të mbusheni me tërë plotësinë e Perëndisë” (Efe. 3:19). Ai u shkroi Korintasve, “Sepse dashuria e Krishtit na shtrëngon,” që ai dhe të Krishterët e tjerë të mos jetojnë më për veten e tyre por për atë që vdiq e u ngjall për ta (2 Kor. 5:14). Dashuria për Krishtin është lokomotiva që tërheq pas trenin e jetës time, thotë Pali, më bën që të bëj gjithçka për të. Martin Luteri shkroi: “Pali mbante Krishtin në penën e tij sepse Fryma e shenjtë mbante Krishtin në zemrën e tij.” Romanët kishin një shprehje: “Të gjitha rrugët të çojnë në Romë.” Pali kishte një shprehje tjetër: “Sepse e vendosa që të mos di tjetër gjë ndër ju, veç Jezu Krishtit edhe atë të kryqëzuar” (1 Kor. 2:2). Për Palin, të tëra rrugët të çojnë vetëm tek Krishti. Të tëra zgjidhjet gjenden vetëm atje. Të tëra shërimet shpirtërore e emocionale shërohen vetëm atje. Të tëra dëshpërimet e trishtimit largohen vetëm në praninë e tij. Të tëra premtimet e Perëndisë janë Po! dhe Amen vetëm në Krisht (2 Kor. 1:20). E kështu u shkroi Kolosianëve se “Krishti është gjithçka dhe në të gjithë” (Kol. 3:11).

E di që sot, shumica prej nesh nuk mund të deklarojmë pa gënjyer se e duan Krishtin siç Pali e dashuronte Krishtin. Në fakt, asnjë i Krishterë nuk mund të thotë se dashuria e tij për Krishtin është atje ku duhet të jetë. As edhe vetë Pali nuk mund ta deklaronte një gjë të tillë. Për ndërsa Krishti na pyet ne këtë mëngjes, “A më do ti mua,” ashtu siç pyeti tre herë Simon Pjetrin, “Simon nga Jona, a më do ti mua,” edhe pse ne mund të mos themi me sinqeritet se kemi arritur në atë pikë që të themi se “për mua të jetuarit është Krishti,” ne të paktën mund të themi me Pjetrin: “Zot, ti di çdo gjë, ti di se unë të dua” (Gjoni 21:17). Dhe me Puritanin Thomas Brooks, le të themi: “Krishti është i mrekullueshëm! Krishti është shumë i mrekullueshëm! Krishti është më i mrekullueshmi. Krishti është për ta kurora e kurorave, qielli i qiejve, lavdia e lavdive. Krishti është diamanti më vezullonjës në unazën e lavdisë së Perëndisë” (The Unsearchable Riches of Chris).

Ngjashmëria Jonë me Krishtin

Së pesti, kur ne themi “sepse për mua të jetuarit është Krishti,” ne kemi deklaruar se jemi të ngjashëm me Krishtin, dhe se dëshirojmë që ti ngjasojmë atij çdo ditë e më shumë. Sepse ne jemi në atë union mistik frymëror me Krishtin, sepse e duam Krishtin, sepse qëllimi i jetës tonë është Krishti, ne dashur pa dashur, fillojmë që ti ngjasojmë Atij. Çiftet e dashuruara, çiftet e vjetra që ende e duan njëri-tjetrin, janë në gjendje që ti mbarojnë fjalitë njëri-tjetrit, të kuptojnë njëri-tjetrin para se ta thonë fjalën, madje në disa raste, duket sikur edhe i ngjasojnë nga paraqitja njëri-tjetrit. Nëse për ne, të jetuarit është Krishti, kjo ngjashmëri është e pashmangshme për shkak të Frymës që punon në ne dhe të dashurisë tonë për Krishtin. Kjo ngjashmëri është gjithashtu edhe thirrja e qëllimi i jetës tonë. Tek Rom. 8:29, Pali na thotë se, ata që Perëndia Ati na ka paracaktuar që të shpëtohen, “edhe i ka paracaktuar që të jenë të ngjashëm me shëmbëlltyrën e Birit të tij.” Puna shpëtuese e Perëndisë nuk mbaron me shpëtimin tonë. Nuk është ky qëllimi i tij final. Nuk është ky stacioni i fundit i trenit të hirit dhe të shpëtimit. Vepra madhështore e Perëndisë në ne fillon me shpëtimin tonë, por vazhdon tërë jetën deri sa ne të përfundojmë dhe të jemi të ngjashëm me imazhin e Krishtit. Sa bekim e plani madhështor e i mrekullueshëm është kjo gjë.

Thomas Boston, një teolog presbiterian i shekullit të 18-të shkroi: “Unë kam bërë një zotim të shenjtë, që kudo të shkoj, me këdo të flas, dhe çfarëdo të bëj, unë do të synoj që të lë pas meje aromën e Krishtit” (2 Kor. 2:15). Aroma e Krishtit. Vëlla e motër në Krisht, komplimenti më i madh që një njeri mund të marrë në këtë botë, është që dikush ti thotë: “Unë vërtet shikoj Krishtin tek ty. Aroma e Krishtit buron prej poreve të qenies tënde.” Kështu ishte për Palin. Kështu mund dhe duhet të jetë për ne. Prandaj Pali thotë fryti i Frymës dhe frytet e frymës tek Gal. 5:22-23, kur liston “Por fryti i Frymës është: dashuria, gëzimi, paqja, durimi, mirëdashja, mirësia, besimi, zemërbutësia, vetëkontrolli.” Këto nuk janë opsione prej nga të cilat mund të zgjedhim një apo më shumë. Këto të turra bashkë bëjnë një fryt të vetëm. Kur ke njërën i ke të gjitha, edhe pse mund të jenë të dobëta apo të parritura. Por ky fryt i frymës, në fat është profili moral i Krishtit. Në të sigurisht ato janë të përsosura, dhe ky është qëllimi dhe paracaktimi i Atit, që ne ti kemi ato si edhe Krishti, me bollëk e përsosmëri.

Por çdo të thotë të jemi më shumë si Krishti? Si mund të aplikohet praktikisht thirrja për të qenë aroma e tij në tokë? Ka të paktën njëmijë mënyra të ndryshme. Por dy mënyra kryesore do të përmend sot:

Së pari, duhet të kemi e zhvillojmë një zemër shërbëtori. Ky është një prej qëllimeve të letrës drejtuar Filipianëve, dhe mesazhi kryesor i kapitullit të dytë të letrës kur Pali shkruan: “Kini në ju po atë ndjenjë që ishte në Jezu Krishtin, ⁶ i cili, edhe pse ishte në trajtë Perëndie, nuk e çmoi si një gjë ku të mbahej fort për të qenë barabar me Perëndinë, ⁷ por e zbrazi veten e tij, duke marrë trajtë shërbëtori,” (2:5-7). Krishti kishte një zemër shërbëtori. Ai deklaroi se nuk kishte ardhur në tokë për t’i shërbejnë por për të shërbyer (Marku 10:45). Kur ulesh nëpër kafenetë në Shqipëri, në fakt kudo nëpër botë, dëgjon të njëjtin refren: “Unë…mua…dhe e imja.” Por momentin kur ne jetojmë në Krishtin, ne jetojmë për Krishtin, dhe ne jetojmë si Krishti. Ne jetojmë me refrenin “Krishti, Kisha, ne!” Ne fillojmë që të mendojmë tërë kohës për Krishtin e për Kishën, se si e si ti shërbejmë atij, se si e si ti shërbejmë të tjerëve.

Së dyti, le të jemi si Krishti dhe të zhvillojmë një zemër plot dashuri. Pa dashuri, çdo vepër e jona është si këmbimi i një cimbali bosh. Këtë e dimë të gjithë. Që dashuria në kishë është një dhuratë e Perëndisë, kjo është e qartë nga letra e Palit drejtuar Selanikasve, “Dhe Zoti shtoftë dhe teproftë në dashurinë për njeri tjetrin dhe për të gjithë, ashtu si edhe ne ndaj jush,” (2 Sel. 3:12). Por dashuria nuk është diçka që urohet dhe bëhet realitet. Ajo duhet kërkuar në lutje. Prandaj edhe Pali lutej për Filipianët, “Dhe për këtë lutem që dashuria juaj të teprojë gjithnjë e më shumë” (1:9). Dashuria fillon të mbushëllojë e teprojë edhe kur fillojmë e bëjmë veprat e dashurisë ndaj njëri-tjetrit. Dashuria nuk është vetëm ndjenjë por mbi të gjitha një veprim. Perëndia është dashuri. Krishti, Perëndia-njeri është dashuri. Kur ai ishte në tokë i preku të gjithë, mëkatarë apo jo, prostituta, leprozë, fëmijë e të rritur, të pasur e të uritur. Dhe sa më shumë ne bëhem si Krishti, sa më shumë i ngjasojmë atij, sa më shumë kuptojmë se çfarë ai bëri në kryq për ne, se sa pak e meritojmë dashurinë e kryqin e tij, aq më shumë dashuria e tij do të na shtrëngojë (2 Kor. 2:14), aq më shumë do të shtyhemi e do të mësojmë që ti duam të tjerët, ti pranojmë aty ku janë pa i gjykuar, e do të shkojmë tek ata për ti ungjillëzuar si akti më i lartë i dashurisë për një të humbur.

Tag: featured

Si Vdekja Bëhet Fitim